Υγεία




Κρίση πανικού

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
Η κρίση πανικού είναι μια αιφνίδια περίοδος έντονου άγχους, ψυχολογικής διέγερσης, φόβου, στομαχικών διαταραχών και αδιαθεσίας που σχετίζεται με μια ποικιλία σωματικών και νοητικών συμπτωμάτων.Υπολογίζεται ότι μέχρι 4% του πληθυσμού υποφέρει από σοβαρές και συχνές κρίσεις πανικού ενώ στις γυναίκες η πάθηση είναι 2 έως 3 φορές συχνότερη σε σύγκριση με τους άνδρες. Η εμφάνιση των επεισοδίων τυπικά είναι απότομη, ενώ μπορεί να μην υπάρχει κάποια συγκεκριμένη αιτία, ωστόσο υπάρχουν και οι κρίσεις πανικού που εμφανίζονται πάντοτε κάτω από συγκεκριμένες καταστάσεις (π.χ. όταν κάποιος είναι σε κάποιο μέρος με πολύ κόσμο-αγοραφοβία) ενώ πολλές φορές ο φόβος ότι θα επέλθει μια κρίση πανικού, είναι ικανός από μόνος του να προκαλέσει τα συμπτώματα της κρίσης.
Οι κρίσεις πανικού επηρεάζουν τον κάθε άνθρωπο διαφορετικά. Άτομα που έχουν βιώσει στο παρελθόν κάποια κρίση πανικού μπορούν μερικές φορές να "αντέξουν" την κρίση χωρίς να παρουσιάσουν εξωτερικά συμπτώματα, ενώ σε αντίθεση άτομα που βιώνουν την κρίση για πρώτη φορά μπορεί να πιστέψουν πως παθαίνουν έμφραγμα ή νευρικό κλονισμό.

Πίνακας περιεχομένων

[Επεξεργασία] Συμπτώματα

Τα συνηθέστερα συμπτώματα της κρίσης πανικού είναι έντονος φόβος, άγχος, πανικός, αίσθημα επέλευσης τρέλας, αίσθημα απώλειας ελέγχου και επερχόμενου θανάτου. Ωστόσο υπάρχουν ακόμα μερικά συμπτώματα που μπορεί να βιώσει κάποιος.

[Επεξεργασία] Θεραπεία

Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται συχνότερα για την θεραπεία των κρίσεων πανικού είναι η βενζοδιαζεπίνες και πιο συγκεκριμένα προτιμούνται η αλπραζολάμη και η κλοναζεπάμη. Ωστόσο επειδή η βενζοδιαζεπίνες μπορεί σε μακροχρόνια χρήση να προκαλέσουν εξάρτηση μπορεί να χρησιμοποιηθούν και μερικά αντικαταθλιπτικά όπως αναστολείς της μονοαμινοξειδάσης (MAOIs) π.χ. φενελζίνη και οι εκλεκτικοί αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης όπως η φλουοξετίνη, η παροξετίνη, η σερταλίνη και η φλουβοξαμίνη. Άλλα φάρμακα που μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την θεραπεία των κρίσεων πανικού είναι τα αγχολυτικά όπως η βουσπιρόνη καθώς και οι β-αναστολείς όπως η προπανολόλη και η μετοπρολόλη.
Υπάρχουν αρκετές εναλλακτικές τεχνικές για την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων των κρίσεων πανικού, σε πρώτο στάδιο είναι οι τεχνικές χαλάρωσης και η διαφραγματική αναπνοή — Ανασαίνει κάποιος αργά απο τη μύτη χρησιμοποιώντας το διάφραγμα και την κοιλιά.
Η ψυχοθεραπεία αποτελεί την περισσότερο ενδεδειγμένη μέθοδο αντιμετώπισης των κρίσεων πανικού. Ο συνδυασμός φαρμάκων και ψυχοθεραπείας προσφέρει ψηλά ποσοστά επιτυχίας. Χρησιμοποιείται κυρίως η γνωσιακή συμπεριφορική ψυχοθεραπεία.

[Επεξεργασία] Πηγές


Τι είναι ο κλινικός ψυχολόγος;

Οι ψυχολόγοι έχουν διαφορετικές ειδικότητες αλλά για να σας βοηθήσει με κατάθλιψη θα πρέπει να δείτε κλινικό ψυχολόγο που έχει πείρα με την παροχή βοήθειας σε άτομα με κατάθλιψη.
Ένας κλινικός ψυχολόγος είναι ένας μη ιατρικός ειδικός στην αξιολόγηση, διάγνωση και θεραπευτική αγωγή συναισθηματικών και άλλων προβλημάτων ψυχικής υγείας όπως κατάθλιψης, άγχους και κατάχρησης ουσιών.

Τι υπηρεσίες παρέχουν οι κλινικοί ψυχολόγοι;

Παρέχουν ψυχολογική αξιολόγηση, εξέταση και θεραπευτική αγωγή προβλημάτων ψυχικής υγείας όπως κατάθλιψης και άγχους αλλά δεν συνταγογραφούν φάρμακα.
Ένας κλινικός ψυχολόγος χρησιμοποιεί 'θεραπεία μέσω λεκτικής επικοινωνίας' όπως Γνωσιακή Συμπεριφορική Θεραπεία. Μιλούν με άτομα που έχουν προβλήματα ψυχικής υγείας και τα βοηθούν να ξεπερνούν τα συναισθηματικά, συμπεριφορικά και προσωπικά τους προβλήματα. Μπορούν να τα βοηθούν να λαμβάνουν αποφάσεις και να λειτουργούν καλύτερα.
Οι κλινικοί ψυχολόγοι μπορούν να εργάζονται με άτομα, τις οικογένειές τους και ομάδες που έχουν προσωπικά, κοινωνικά, συναισθηματικά ή συμπεριφορικά προβλήματα.
Οι θεραπευτικές αγωγές βασίζονται σε αλλαγή προτύπων σκέψης και συμπεριφοράς όπως εκείνα που εντοπίζονται σε περιπτώσεις κατάθλιψης και άγχους χωρίς τη χρήση φαρμάκων. Ωστόσο, αυτή η θεραπευτική αγωγή μπορεί επίσης να χρησιμοποιείται μαζί με φάρμακο πράγμα που συνήθως προσφέρει την καλύτερη δυνατή θεραπευτική αγωγή για τα άτομα εκείνα που αντιμετωπίζουν πιο σοβαρή κατάθλιψη και άγχος.
Οι κλινικοί ψυχολόγοι καταρτίζονται σε μια ποικιλία διαφορετικών θεραπειών και έχουν τη δική τους μέθοδο θεραπευτικής αγωγής που προτιμούν. Είναι σημαντικό να αισθάνεστε άνετα με τον ψυχολόγο σας και τη μέθοδο θεραπευτικής αγωγής που χρησιμοποιεί. Είναι καλή ιδέα να καλείτε τον κλινικό ψυχολόγο πριν αρχίσετε θεραπεία για να συζητείτε οποιεσδήποτε ερωτήσεις που μπορεί να έχετε ούτως ώστε να μπορείτε να λαμβάνετε την καλύτερη δυνατή βοήθεια.

Τι προσόντα έχουν οι κλινικοί ψυχολόγοι;

Οι κλινικοί ψυχολόγοι συμπληρώνουν τουλάχιστον 6 έτη προπτυχιακής κατάρτισης και μεταπτυχιακής κατάρτισης κλινικής ψυχολογίας που περιλαμβάνει κλινική πρακτική άσκηση υπό εποπτεία πριν γίνουν εγγεγραμμένοι ως ψυχολόγοι.
Για να ασκεί το επάγγελμα, ένας κλινικός ψυχολόγος πρέπει να είναι εγγεγραμμένος με το Συμβούλιο Εγγραφής Ψυχολόγων (Psychologists Registration Board) στην Πολιτεία ή Επικράτειά του.

Ποιο είναι το κόστος;

Η επίσκεψη σε ιδιωτικό κλινικό ψυχολόγο μπορεί να κοστίσει οτιδήποτε από $80-$175 δολάρια ανά συνεδρία. Ωστόσο, η λήψη ψυχολογικής γνωμάτευσης καλύπτεται από το αυστραλιανό εθνικό σύστημα υγείας Medicare λόγω των πρόσφατων αλλαγών στο νόμο. Αν παραπεμφθείτε σε κλινικό ψυχολόγο από το γενικό γιατρό σας ως μέρος της Πρωτοβουλίας Καλύτερων Αποτελεσμάτων στη Φροντίδα Ψυχικής Υγείας (Better Outcomes in Mental Health Care Initiative) μπορείτε να πάρετε μειωμένη τιμή για τις ψυχολογικές γνωματεύσεις σας. Ρωτήστε το γενικό γιατρό σας για περισσότερες πληροφορίες.
Μερικά ιδιωτικά ταμεία υγειονομικής ασφάλισης καλύπτουν επίσης το κόστος μερικών ψυχολογικών γνωματεύσεων ή πληρώνουν μέρος της αμοιβής. Ρωτήστε το ιδιωτικό ταμείο υγειονομικής ασφάλισής σας και τον κλινικό ψυχολόγο σας γι' αυτό.
Μπορείτε επίσης να βρείτε κλινικούς ψυχολόγους που εργάζονται σε νοσοκομεία και κλινικές και κοινοτικές κλινικές ψυχικής υγείας.
Το Australian Psychological Society (APS) (Αυστραλιανή Ψυχολογική Εταιρία) παρέχει παραπεμπτική υπηρεσία ψυχολόγων - συνδέοντας μέλη του κοινού με ένα ψυχολόγο APS στην τοπική περιοχή τους. (Tηλέφωνο 1800 333 497 εκτός Μελβούρνης, ή 8662 3300 στη Μελβούρνη). Επαφή με αυτή την παραπεμπτική υπηρεσία είναι δυνατό να γίνεται επίσης μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου (email): δείτε το APS Psychologist Referral Service.

Η αλληλεπίδραση ψυχικής διάθεσης και υγείας στους καρκινοπαθείς

Νικόλαος Γ. Βακόνδιος, Ψυχολόγος
Πτυχιούχος Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
http://www.nvakondios.gr/


Όλοι μας γνωρίζουμε ανθρώπους από το κοντινό μας, οικογενειακό και φιλικό, περιβάλλον οι οποίοι νοσούν από κάποιο χρόνιο νόσημα, όπως ο καρκίνος.
Το ερώτημα είναι αν μπορεί και κατά πόσο στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτών, το οικογενειακό περιβάλλον, να παίξει έναν ιδιαίτερα ενεργό ρόλο και πως πρέπει να συμπεριφερθεί προς τον ασθενή.

Η απάντηση σίγουρα είναι ναι, μπορεί να διαδραματίσει ένα απίστευτα ζωτικό ρόλο και θα προσπαθήσουμε, παρά τους περιορισμούς του γραπτού λόγου, να τον περιγράψουμε.

Μία όχι τόσο σωστή αντιμετώπιση, που επικρατεί ιδιαίτερα στην χώρα μας, είναι το οικογενειακό περιβάλλον να «αποκρύπτει» την ιατρική διάγνωση της ασθένειας από τον ασθενή, μια και είναι συχνό το οικογενειακό περιβάλλον να ενημερώνεται πρώτο από τους γιατρούς.

Εκτός από κάποιες περιπτώσεις, όπου και σε αυτές χρήσιμη θα ήταν η καθοδήγηση της οικογένειας από ψυχολόγο (σχετικά με την γνωστοποίηση της ασθένειας στον ασθενή), η απόκρυψη της ιατρικής διάγνωσης, δεν σημαίνει ότι ο ασθενής δεν διαισθάνεται, δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γύρω του (πχ. την συναισθηματική φόρτιση των δικών του ανθρώπων, την στάση των γιατρών). Κατ’αυτόν τον τρόπο, η απόκρυψη μπορεί να «τοποθετήσει» τον ασθενή σε μία παρατεταμένη κατάσταση άγχους, η οποία θα έχει ποικίλες δυσάρεστες συνέπειες.

Πριν τις αναφέρουμε αυτές, πρέπει να τονίσουμε ότι δεν εννοούμε ότι η γνωστοποίηση της ιατρικής διάγνωσης πρέπει να γίνεται απροκάλυπτα και από οποιονδήποτε.

Έχει αποδειχθεί από τον κλάδο της νευροψυχολογίας ότι το ανοσοποιητικό μας σύστημα «επικοινωνεί» με το νευρικό σύστημα. Τα συναισθήματα μας δεν είναι κάτι τόσο «άυλο» όσο νομίζουμε, ούτε είμαστε έρμαιο σε αυτά.

Ένα γεγονός το οποίο μπορεί να είναι δυσάρεστο, θα μπορούσαμε μεταφορικά να πούμε ότι πρώτα «φιλτράρεται» από τον εγκέφαλο μας μέσω μιας «αυτόματης» σκέψης (πολλές φορές ούτε που την αντιλαμβανόμαστε ότι την κάνουμε). Η στενοχώρια που θα μας προκαλέσει το συγκεκριμένο γεγονός (μέσω της σκέψης που θα κάνουμε για το γεγονός, πρέπει να τονιστεί αυτό), μεταφράζεται σε μία μεταβολή των χημικών ουσιών στον εγκέφαλό μας (οι λεγόμενοι «νευροδιαβιβαστές») οι οποίοι μας «κάνουν» να νιώθουμε την ποικιλία των ανθρώπινων συναισθημάτων.

Ο εγκέφαλος μας, ανάλογα με τα συναισθήματα που νιώθουμε, επηρεάζει μέσω του νευρικού συστήματος όλο μας το σώμα, και βεβαίως την καλή ή μέτρια λειτουργία του ανοσοποιητικού μας συστήματος (την μέτρια ή υψηλή παραγωγή δηλαδή κυττάρων δολοφόνων και τα κύτταρα τύπου Τ, τα οποία επιτίθενται στα καρκινικά κύτταρα).

Το γεγονός ότι αυτό που καθημερινά αποκαλούμε «ψυχική διάθεση», «συναισθηματική διάθεση» δεν είναι κάτι το οποίο έχει να κάνει κυριολεκτικά με την φιλοσοφική/θρησκευτική έννοια της ψυχής, είναι ίσως πιο απλό να το εξηγήσουμε, παρατηρώντας την επίδραση που έχει στον νευροδιαβιβαστή Σεροτονίνη (έναν από τους πιο βασικούς υπεύθυνους για την συναισθηματική μας διάθεση) η κατανάλωση σοκολάτας στους περισσότερους ανθρώπους. Λόγω της επίδρασης αυτής, παρατηρούμε και μια, προσωρινή έστω, βελτίωση της συναισθηματικής μας διάθεσης.

Η ουσία είναι ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΛΕΓΞΟΥΜΕ ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΙΩΣΟΥΜΕ (χαρά, λύπη) από κάποιο γεγονός. ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΝΑ ΕΛΕΓΞΟΥΜΕ ΤΟ ΠΟΣΟ ΘΑ ΔΙΑΡΚΕΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑ ΤΑ ΜΕΤΑΒΑΛΛΟΥΜΕ, βελτιώνοντας επακόλουθα, σύμφωνα με όσα αναφέραμε, το ανοσοποιητικό μας σύστημα.
Αυτό είναι εμφανές στην περίπτωση απώλειας κάποιου αγαπημένου μας προσώπου. Είναι αναπόφευκτο να εμποδίσουμε την αυθόρμητη συναισθηματική σκέψη που άμεσα επέρχεται και να μην νιώσουμε λύπη, ούτε θα μπορούσαμε ποτέ να πούμε ότι η λύπη δεν είναι ένα «χρήσιμο» και απαραίτητο να το βιώσουμε, συναίσθημα.

Βλέπουμε όμως ότι σε πολλούς ανθρώπους το συναίσθημα της λύπης παρατείνεται για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, και δεν έχουν την «θέληση» να ξεφύγουν από αυτό. Το ίδιο συχνά συμβαίνει σε καρκινοπαθείς ή σε ασθενείς με άλλα χρόνια νοσήματα.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Σε αυτό το σημείο είναι χρήσιμο να ανοίξουμε μία μικρή παρένθεση, για να μιλήσουμε σύντομα και απλά για δύο περιοχές του εγκεφάλου μας, οι οποίες είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες. Θα μπορούσαμε απλοϊκά να τις ονομάσουμε Λογικό και Συναισθηματικό εγκέφαλο.

Ο πρώτος, βρίσκεται στην περιοχή του μετωπιαίου λοβού, περίπου στο μέτωπό μας δηλαδή, και θα τον χαρακτηρίσαμε ως την έδρα της λογικής μας σκέψης, των σχεδίων που οργανώνουμε κλπ.
Ο δεύτερος (ονομάζεται και Μεταιχμιακό σύστημα) βρίσκεται περίπου στο κέντρο του εγκεφάλου μας και θα τον χαρακτηρίζαμε ως την έδρα των συναισθημάτων.
Οι δύο αυτές περιοχές βρίσκονται σε μία πολύ καλή και συνεχή συνεργασία σε όλη μας την ζωή.

Εάν για παράδειγμα βρεθούμε μπροστά στον κίνδυνο ενός φιδιού, ο συναισθηματικός εγκέφαλος αντιδρά αυτόματα ενεργοποιώντας την διαδικασία του άγχους και ετοιμάζει το σώμα μας για να τρέξει μακριά ή να παλέψει με τον κίνδυνο.

Ο λογικός εγκέφαλος μπορεί να παρέμβει δέκατα του δευτερολέπτου μετά και να «ηρεμήσει» την συναισθηματική μας αντίδραση, «σκεπτόμενος» για παράδειγμα την χρήση ενός κλαδιού για να αντιμετωπίσουμε το φίδι. Εάν όμως αφεθούμε στον πανικό του συναγερμού του συναισθηματικού μας μυαλού, ο λογικός εγκέφαλος, παρ’ότι πιο ισχυρός, δεν θα μπορέσει να του επιβληθεί, αυτό που αλλιώς θα λέγαμε ότι κάποιος «κοκάλωσε» από τον φόβο του.

Η τελευταία πρόταση αφορά μία συναισθηματική κατάσταση την οποία μπορεί να βιώσει ένα μεγάλο ποσοστό ασθενών, όπου εδώ ο κίνδυνος, όπως τον ερμηνεύει ο ανθρώπινος εγκέφαλος, δεν είναι ένα φίδι αλλά η ασθένεια, που και στην προκειμένη περίπτωση απειλεί την ζωή.

Που αποσκοπεί όμως η παρέμβαση του ειδικού ψυχολόγου ή και ψυχιάτρου, εάν αυτό απαιτείται;

Ο ειδικός αποσκοπεί, εμμέσως βεβαίως, στην βελτίωση και ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος του ασθενούς, κάτι το οποίο είναι ιδιαίτερα πιθανό ότι μπορεί πολλές φορές να οδηγήσει, όπως πολλές έρευνες έχουν δείξει, σε τεράστια βελτίωση της υγείας του ασθενούς.
Προκειμένου να συμβεί αυτό, είναι απαραίτητο όχι μόνο άμεσα να βελτιωθεί η συναισθηματική διάθεση του ασθενούς, αλλά να «μάθει» και ο ασθενής να την «βελτιώνει» μόνος του.

Πρωτίστως δηλαδή, είναι απαραίτητο να γνωστοποιηθεί στον ασθενή από τον ειδικό, ο «έλεγχος» που μπορεί να ασκήσει το μυαλό του κάθε ανθρώπου (ο λογικός εγκέφαλος δηλαδή), εφ’όσον «εκπαιδευτεί», στην συναισθηματική μας διάθεση και κατ’επέκταση, εμμέσως, στο ανοσοποιητικό μας σύστημα.

Είναι εξίσου απαραίτητο, να διερευνηθούν οι αρνητικές σκέψεις που κάνει ο ασθενής για την κατάστασή του, και οι οποίες ενισχύουν την καταθλιπτική του διάθεση, η οποία αποδυναμώνει την άμυνα του οργανισμού του.

Πρόκειται όπως αναφέραμε, για την «άνευ όρων παράδοση» του λογικού μας μυαλού στα αρνητικά συναισθήματα του συναισθηματικού μας εγκεφάλου, τα οποία φέρνουν σε έναν ατελείωτο κύκλο περισσότερες αρνητικές σκέψεις, αυτές με την σειρά τους φέρνουν περισσότερα αρνητικά συναισθήματα και ούτω καθ’εξής. Μία παραίτηση την οποία δεν πρέπει να την καταδικάσουμε, μπορούμε όμως να την σταματήσουμε. Για να γίνει αυτό, πρέπει ο ασθενής με την συνδρομή του ειδικού πάντα, να διερευνήσει ή να δημιουργήσει κίνητρα ισχυρά, τα οποία να τον κάνουν να θέλει να «παλέψει» για την ζωή του.

Πολλές φορές, αρνητικές σκέψεις που μπορεί να κάνει ο ασθενής, σχετικά με το οικογενειακό του περιβάλλον, μπορεί να στέκονται «εμπόδιο» στην δημιουργία κινήτρων, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι μπορεί να νιώθει ότι γίνεται «βάρος» για την οικογένεια του. Αυτός μπορεί να είναι ένας από διάφορους λόγους για τους οποίους ο ασθενής μπορεί να δείχνει ένα έντονο Πείσμα και Άρνηση να βοηθηθεί, ακόμη και από τους ειδικούς γιατρούς, λόγοι οι οποίοι πρέπει οπωσδήποτε να διερευνηθούν από ψυχολόγο, ο οποίος είναι ειδικός στο πώς να προσεγγίσει τον ασθενή.

Σε αυτό το σημείο ο χειρισμός από την οικογένεια είναι ιδιαίτερα σημαντικός, η οικογένεια δεν πρέπει να συμπεριφέρεται με οίκτο και να δείχνει ότι λυπάται τον ασθενή. Η συμπεριφορά αυτή βεβαίως δεν πρέπει να εφαρμοστεί τυχαία από το οικογενειακό περιβάλλον, αλλά υπό την καθοδήγηση ειδικού.

Περιγραφικά θα μπορούσαμε μόνο να πούμε ότι ο οίκτος «περνά» στον ασθενή την εικόνα ότι διαφέρει από τους άλλους, ότι είναι ανήμπορος και μελλοθάνατος (αφού τον λυπούνται).

Το παρατεταμένο άγχος ενός ανθρώπου που αντιμετωπίζει μια τέτοια ασθένεια, πολύ συχνά τον οδηγεί σε καταθλιπτική διάθεση και απόσυρση από την καθημερινή ζωή, ακόμα και από αγαπημένες του δραστηριότητες.

Η αποφυγή του κόσμου (λόγω φόβου) ακόμα και κάνει μια συζήτηση για την ασθένεια, καθώς είναι θέμα στενόχωρο, έχει ως αποτέλεσμα ο ασθενής να νιώθει ότι έχει κάποιο «μίασμα» και συναισθήματα ντροπής για την ασθένεια του, τα οποία πρέπει να αντιμετωπισθούν.

Η κατάσταση αυτή φυσικά δεν πρέπει να αφεθεί στην τύχη της, ακόμα και αν ο ασθενής δεν δείχνει φαινομενικά ενδιαφέρον να την αλλάξει. Αυτό όπως αναφέραμε οφείλεται στην καταθλιπτική διάθεση του ασθενούς και εναπόκειται στο οικογενειακό περιβάλλον του ασθενούς πολλές φορές, να του ασκήσει πίεση, προκειμένου να επισκεφθεί ψυχολόγο.

Σιγά σιγά, εφόσον ο ασθενής «νιώσει» εμπιστοσύνη προς τον ειδικό, επιθυμεί και ζητά ο ίδιος την συνέχιση της ψυχοθεραπείας με ιδιαίτερη θέρμη.

Συμπληρωματικά με την ατομική ψυχοθεραπεία, η ομαδική ψυχοθεραπεία μπορεί να διαδραματίσει έναν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο.
Σε αυτήν την περίπτωση η ομάδα αποτελείται από ανθρώπους που έχουν ξεπεράσει η περνούν την ίδια στιγμή την ίδια ασθένεια, και τροφοδοτεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και δυναμικό, την διάθεση του ασθενούς να «αγωνιστεί» κατά της ασθένειας του.

Επίσης ο ειδικός «καθοδηγεί» με ατομικές ή και ομαδικές συνεδρίες, καθώς είναι ιδιαίτερα σημαντικό, και τα άτομα του οικείου περιβάλλοντος του ασθενή, προκειμένου να τους βοηθήσει να κατανοήσουν τον σωστό τρόπο αντιμετώπισης του ασθενή και τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να τον βοηθήσουν εκείνοι στoν καθημερινό του αγώνα.

Νικόλαος Γ. Βακόνδιος, Ψυχολόγος
Πτυχιούχος Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
http://www.nvakondios.gr/



 
Η δική μου εμπειρία


Πιστεύω πως όποιος ξεκίνησε να γράψει μια άσκημη εμπειρία της ζωής του σίγουρα δυσκολεύτηκε το πώς θα αρχίσει,
αλλά θα προσπαθήσω να περάσω στο χαρτί λίγα από όλα αυτά που γυρίζουν στο μυαλό μου και το γεμίζουν συνεχώς με σκηνές σαν τα προσεχώς στα τρέιλερ ταινιών.
Μια μέρα καθώς μίλαγα στο τηλέφωνο άγγιξα την μασχάλη μου και έπεσα πάνω σε ένα εξόγκωμα που με πάγωσε.
 Το έπιανα πάρα πολύ καλά, αλλά ήξερα ότι αν μετακινείτε δεν είναι σοβαρό, και ποιο παλιά που κουραζόταν το χέρι μου από επαγγελματική τσάντα που κρατούσα είχε πρηστεί κάποιος αδένας.  Έκανα μια μαστογραφία  και δεν έδειξε τίποτα.
 Στην συνέχεια είχε αρχίσει να οπισθοχωρεί. Πίστεψα ότι ήταν κάτι που δεν ήταν για να δώσω σημασία. Είχα απευθυνθεί στο γυναικολόγο μου 2 μήνες πριν και δεν είχε βρεθεί τίποτα που να με βάλει σε ανησυχία. Θα το άφηνα αλλά μου σύστησαν ένα μαστολόγο, ειδικότητα που δεν ήξερα ότι υπήρχε και πήγα…..
Ήταν τα πρώτα λόγια που δεν ήθελα να πιστέψω , αλλά ο γιατρός το είχε ξεστομίσει , αφορούσε εμένα μίλαγε για δική μου ασθένεια χωρίς να μου δίνει καμιά ελπίδα λάθους .
Είχε πει από το τηλέφωνο πρέπει να έρθεις οπωσδήποτε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Δεν πίστεψα δεν ήθελα να πιστέψω, δεν μπορούσε να έλεγε για μένα .
Θα πήγαινα και σε άλλους γιατρούς και θα τον αμφισβητούσαν. Σίγουρα δεν ήταν ο καλύτερος και ο μοναδικός. Που τον ήξερα? Απλά μου τον σύστησαν.
Πήρα τις εξετάσεις και πήγα σε άλλον. Ούτε καν τις είδε τις εξετάσεις . Αρκούσε  μια απλή ψηλάφηση για να ακούσω ότι σε δέκα μέρες θα πρέπει να κάνω χειρουργείο.
Η ερώτηση μου ήταν αν θα δει τις εξετάσεις , αλλά μου είπε ότι η τόση εμπειρία που έχει δεν είναι απαραίτητο να δει τίποτα. 
Η μόνη  παραπάνω κουβέντα που μου είπε, να κλείσω ραντεβού για το χειρουργείο.
Έξω στη γραμματέα έτσι στα χαζά ρώτησα , θα χρειαστώ και χημειοθεραπείες , αυτό που με περίμενε ηταν μια θετική απάντηση που μου γκρέμισε τα πάντα. Όχι δεν μου έκανε τη χάρη ο θεός, δεν ήταν ψέματα ήταν αλήθεια. Είχα καρκίνο του μαστού και έπρεπε να κάνω αφαίρεση και χημειοθεραπείες. Τι γνώριζα γιαυτό, τίποτα. Τι ήταν τι με περίμενε .
Βγήκα έξω από το κρατικό νοσοκομείο διαλυμένη ψυχολογικά, ξέσπασα σε κλάματα, μου είπαν  μόνο για ένα χειρουργείο που αφορούσε την  ζωή μου τελείως στεγνά .
Μα εγώ δεν ήξερα τη είναι αυτό, δεν είχα κανένα τέτοιο περιστατικό στο περιβάλλον το δικό μου που να μπορούσα να πιαστώ να ρωτήσω, έστω και μακρινό.
Η εικόνα μου στο προαύλιο του νοσοκομείου να προσπαθώ να συνειδητοποιήσω σε τι κανάλι έμπαινα, δεν θα φύγει εύκολα από την ζωή μου, όπως και όλα  τα’ άλλα που ακολούθησαν από τότε και μετά.
Έπρεπε να πάρω γρήγορες αποφάσεις να χειριστώ εγώ ή ίδια το θέμα .
Ο συντροφός μου  ήταν δίπλα μου αλλά ποιο τρομοκρατημένος από μένα και έχοντας και ένα παιδάκι δύο ετών  που δεν είχα αφήσει καθόλου από την προσοχή μου έως τότε, σίγουρα ήμουν στην χειρότερη φάση της ζωής μου.
Έκανα ακόμα μια κίνηση να πάω  και σε τρίτο γιατρό παίρνοντας την ίδια απάντηση για την περιπτωσή μου για ακόμα μία φορά.
Ήταν Δευτέρα όταν  πήρα μια μέρα άδεια από την δουλειά μου πιστεύοντας ότι θα κάνω κάποιες εξετάσεις και θα γυρνούσα.
Ακόμα περνάω όλα τα συναισθήματα που είχα ζήσει τότε αλλά αυτό που σίγουρα ένιωθα, ήταν ότι δε τρέχει τίποτα σοβαρό δεν υπάρχει περίπτωση να είναι έτσι.
Οργάνωσα κάθε κίνηση, επιλέγοντας τελικά τον πρώτο γιατρό που είχα πάει, γιατί ήταν ποιο ομηλιτικός ,πολύ ανθρώπινος απέναντι μου , κάτι που αποδείχτηκε τελικά και στην πορεία περισσότερο και από αυτό που περίμενα.
Ειδοποίησα με πολύ δισταγμό την μητέρα μου γιατί δεν ήξερα πως θα μπορούσα να την ενημερώσω για  το περιστατικό, αρχίζοντας μέσα σε μερικές μέρες ,σταδιακά να τις  μεταφέρνω τα λόγια των γιατρών .
Καταλάβαινα ότι ήταν πολύ σκληρό αλλά δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά.
Ότι  πέρασα από κει και πέρα το  ζούσαμε μαζί . Μοιραζόμουνα κάθε πόνο μου μαζί της.
‘Ήταν κυριολεκτικά στο πλευρό μου, σε μένα και την οικογένεια μου.
Με καταλάβαινε τι ήθελα την στιγμή που ήθελα. Ήταν η επέκταση του μυαλού μου και τον χεριών μου.
 Για μήνες μετά μοιράστηκε τον τρόπο ζωής μου. Με ακολούθησε σε κάθε θεραπεία έχοντας την δύναμη και την ηρεμία να μην δείξει πανικόβλητη ούτε για μια στιγμή μπροστά μου. Δεν έδειξε ούτε για μια στιγμή ότι αγανάκτησε με μένα παρόλο που ήταν ώρες που είχα θυμό εκνευρισμό, πόνο που δεν μου έδινε την όρεξη καν να μιλήσω. Καθόταν εκεί σιωπηλή, ήξερε καταλάβαινε και ήταν το ποιο σημαντικό που μπορεί να σου δώσει κάποιος.
 Στάθηκε δίπλα μου βράχος.
 Μου έδωσε τη δύναμη  για να μην τρελαθώ. Θα την ευγνωμονώ σε όλη μου την ζωή.
Έκλεισα ένα χρόνο από την ημέρα που  έκανα χειρουργείο για καρκίνο μαστού,
στο μυαλό μου όμως στριφογυρίζουν όλα.
Μου έρχονταν τόσο γρήγορα τα γεγονότα το ένα μετά το άλλο που δεν προλάβαινα να σκεφτώ.
 Το άκουσμα της ασθένειας , το χειρουργείο που το αντιμετώπισα με ηρεμιστικά, ο ακρωτηριασμός , η αφαίρεση των λεμφαδένων που μου προκάλεσαν αναπηρία στο χέρι ,οι χημειοθεραπείες που σε διαλύουν σαν άνθρωπο και σου δίνουν το τελειωτικό κτύπημα. Έζησα τον πανικό την παραμόρφωση του σώματος μου.
Ήμουν πολύ θυμωμένη , δεν είχα διέξοδο υπήρχε μονόδρομος ,έσφιγγα τα δόντια μου και με πόναγαν, δεν χώραγε στο μυαλό μου  η κατάσταση που περνούσα.
Πέρασα πολλές φορές πανικό φόβο, και δεν θα ξεχάσω την σιδερένια πόρτα που χρειάστηκε να περάσω για την πρώτη χημειοθεραπεία, που έκλαιγα γιατί δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω, να το πιστέψω.
Το είπα μόνη μου σε όλους τους γνωστούς και φίλους, ένιωθα ότι είναι απίστευτο αυτό που μου συμβαίνει . Δεν το έλεγα για να με παρηγορήσουν ή να με λυπηθούν. Δεν ήθελα να ακούω καθόλου λόγια παρηγοριάς .
 Ήθελα  να το ξεριζώσω από μέσα μου. Να το μοιραστώ να το κατανοήσω. Δεν μπορούσα να το κρύψω. (δεν έπρεπε να στηρίζονται μόνο στην μαστογραφία, είχα χρέος να το πω.)
Ένα  χρόνο  χάθηκα από την ζωή μου, κάθε μέρα την ζούσα με πόνο και μου φαίνονταν πολύ μακρινή ή μέρα που θα τελείωναν όλα αυτά.
Νόμιζα πως δεν θα μπορούσα πλέον να επανέλθω πίσω.
Στο παιδί μου ένιωθα την ευθύνη ότι πρέπει να του εξηγήσω και ας ήταν μικρό.
 Του το έλεγα κάθε φορά που θα πήγαινα στο γιατρό, έπρεπε να μάθει χωρίς εμένα αλλά γνωρίζοντας όμως τον αληθινό λόγω, να ξέρει ότι επειδή δεν μπορούσα δεν ήταν στην αγκαλιά μου, όχι ότι το άφησα, αλλά επειδή υποχρεώθηκα.
 Σε στιγμές που ήμουν χωρίς δυνάμεις , έρχονταν κοντά μου με κοιτούσε στα μάτια και με ρωτούσε, μαμά είσαι καλά? εντάξει τώρα? ήταν μικρούλης δεν ήξερε άλλες λέξεις για να με παρηγορήσει, αλλά τα μάτια του και το χεράκι του στο χέρι μου ήταν δύναμη.
 Το σταμάτησα από τον παιδικό σταθμό  και από κάθε επαφή με άλλα άτομα και παιδάκια για να μην έχουμε ιώσεις στο σπίτι.
Ζήσαμε παρέα την απομόνωση για ένα χρόνο.
 Ήταν μικρούλης και όταν τον ξαναπήρα στην αγκαλιά μου μετά  ήταν παιδί.
 Σε κάποιες φάσεις έπιασα τον ευατό μου να θέλει να ξεφύγει με άλλο τρόπο από όλο αυτό τον Γολγοθά, αλλά η σκέψη  μου στο παιδί άλλοτε με στενοχωρούσε και άλλοτε μου έδινε την δύναμη να συνεχίσω μπροστά.
Τώρα ένα χρόνο μετά μπορώ να πω ότι είμαι πολύ  καλύτερα αφού έχει σταματήσει πλέων το μαρτύριο της θεραπείας.
Υπάρχουν τα κατάλοιπα  από την όλη ιστορία ,γιατί πέρα από τα σωματικά προβλήματα έχεις να αντιμετωπίσεις τον ίδιο σου τον ευατό.
Άνοιξε μια πόρτα και πέρασα σε έναν  άγνωστο για τότε κόσμο, μα πολύ γνώριμο  σήμερα.


 Έκανα  το πέρασμα στο θάνατο αλλά  και  την επιστροφή από αυτόν.
Ακόμα είμαι θυμωμένη . Έχω την αίσθηση ότι θα ξανασυμβεί.
Το παλεύω.
                                                  
  Είμαι εδώ.  Ακόμα ένα άτομο με αυτή την εμπειρία.  Ένα χρόνο μετά.