Είναι δύσκολοι οι καιροί που διανύουμε, ο κάθε ένας κάνει την προσπαθειά του για να ζήσει με αξιοπρέπεια ,σε συνθήκες που μας ανάγκασαν να λέμε ΄΄ φτάνει πια όχι άλλο κάρβουνο ΄΄ Ισοπέδωσαν κάθε αξία του ανθρώπου τις κοινωνίας, συνεχίζοντας με τον ίδιο τρόπο το ίδιο θράσος να προσπαθούν να μας πείσουν ότι λειτουργούν για το καλό μας κάνοντας συχρόνος το ακριβός αντίθετο. Πόσο ηλίθιους μας περνάνε…
Και μέσα σ΄ όλα αυτά έχουν δώσει μια καλή θέση στους κερδοσκόπους και τους κλέφτες κυρίως σ΄ αυτούς που βρήκαν έδαφος να αλωνίζουν.
Σε κλέβουν & αισθάνεσαι ποιο ηλίθιος, κοροΐδο που σε ξεγέλασαν σε μια στιγμή που λες αν ήταν έτσι ή αλλιώς αν και αν έκανα αυτό ή εκείνο΄ σου έχουν πάρει όμως ότι κρατάς και το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Τώρα δεν έχει αξία να απολογούμαι το πόσο πρόσεχα 30 χρόνια στην Αθήνα (τα 25 στην ομόνοια). Πως είχα μετατρέψει τον τρόπο ζωής μου να λειτουργεί με τέτοιες κινήσεις που δεν θα με φέρνανε μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση που ζω τώρα. Τα συναισθήματα πολλά και μπερδεμένα. Το χειρότερο η ανασφάλεια που με κατέχει.
Θα περάσει και αυτό αλλά μέχρι τότε θέλω λίγο χρόνο για να μαζέψω και να συναρμολογήσω πάλι τον ευατό μου.
